 v.l.n.r.: Heeko, Helen, Carla, Henny, Willem | Eind 2008 brachten Heeko Kuipers, voorganger van de Pinkstergemeente De Banier in Rotterdam samen met het echtpaar Willem en Carla Kasanwirono uit de gemeente een bezoek aan Liaquat en Henny Qaiser in Pakistan. In 1981 werden Liaquat en Henny uitgezonden vanuit De Banier en zij worden nog steeds trouw ondersteund door de gemeente en mede door het support van een aantal andere gemeenten en donateurs uit het gehele land heeft het zendingsechtpaar Qaiser tot op vandaag hun zegenrijk werk kunnen verrichten. |
Eindelijk op weg
Na veel voorbereidingen, injecties tegen enge ziektes en allerlei vragen van ‘hoe zal het zijn’, ging de wekker om half vier in de morgen om me ongenadig uit een diepe slaap naar de realiteit te brengen.
Nadat broeder Willem en zuster Carla mij hadden opgehaald vertrokken we naar Schiphol. Dit verliep vrij vlot omdat er zo vroeg in de morgen nog geen files zijn. Aangekomen op Schiphol, konden we vrij snel inchecken, nadat we onze koffers hadden afgeven begon het wachten.
Nu is wachten niet een van mijn sterkste kanten, maar toch moesten we ons bijna drie uur zien te vermaken, voordat uiteindelijk het vliegtuig vertrok richting Frankfurt.
De vliegreis naar de tussenstop in Duitsland duurde maar 45 minuten en na een veilige landing konden we ons voorbereiden op een wachttijd van 5 uur. Maar ook die tijd ging voorbij en om kwart voor twee konden we eindelijk instappen om onze reis richting Lahore te vervolgen. Na een vliegreis van zeven uur landden we veilig op het vliegveld Lahore.
Aankomst in Lahore
Na alle formaliteiten zoals paspoortcontrole konden we eindelijk naar buiten. In de hal was ik nog zo naïef te denken dat de warmte wel meeviel. Ik had even niet in de gaten dat daar de airco zijn uiterste best deed om het koel te houden.
Daar kwamen we achter nadat we buiten stonden en opgewacht werden door Liaquat en Christopher, de chauffeur. Het was alsof we werden omgehangen door een dikke wollen deken. Ik had nog een jas, een trui en een T-shirt aan!
Wij hadden geen flauw idee van wat ons te wachten stond, maar dit was Pakistan om één uur in de nacht. Zelfs toen was het toch al gauw ±28 graden. Gelukkig bracht Liaquat ons snel en veilig naar huis. Tegen drie uur lagen we eindelijk in bed, met de airco op volle kracht om wat af te koelen...
De Technische School
Op de eerste dag hadden wij een ontmoeting met de kinderen en stafleden van de Technische school en de aangrenzende Bijbelschool. Daar krijgen jongens in de leeftijd van 13 tot 18 jaar de kans om opgeleid te worden tot timmerman, lasser of kleermaker. Er wordt hier enorm geïnvesteerd in jonge mensen om te voorkomen dat ze door armoede vervallen in bedelarij of wat erger is, dat ze in handen vallen van de maffia.
Om hier te komen ging de rit dwars door Lahore. Dat was ook mijn eerste echte kennismaking met het plaatselijke verkeer. Als ik zeg dat het verkeer ‘anders’ is, dan doe ik de stuurmanskunsten van Henny en Liaquat vreselijk te kort! Je stapt hier echt met de dood voor ogen achter het stuur.
Het was dus ook niet vreemd dat Liaquat elke rit die we maakten in gebed aan de Heer opdroeg, zodat we veilig de plaats van bestemming zouden bereiken. Ik dacht nog, dat het wel mee zou vallen, niet dus. Toch zijn we veilig aangekomen!
Het werk wordt mogelijk gemaakt door een actief betrokken Zweedse gemeente. U zult begrijpen dat dit behoorlijke financiële offers vraagt. Deze jongens helpen ook een handje mee door schoolprojecten op de lokale markt te verkopen.Natuurlijk helpen de leraren om dit alles in goede banen te leiden. Er wordt zo de jongens geleerd om zelfstandig in hun financiën te voorzien!
FGA Bible College
Daarna maakten we kennis met de F.G.A. Bijbelschool waar Liaquat directeur is. Nog niet zolang geleden hadden ze in de Bijbelschool een overstroming gehad. Nu hebben ze in Lahore een open riool en ik hoef u niet te vertellen wat voor stank dit geeft!
Het water overstroomde niet alleen de binnenplaats, maar ook de klaslokalen, de kantoren etc. U zult begrijpen dat muren, bureaus, kasten en ander meubilair aangetast zijn door het smerige rioolwater.
Ook zijn sommige elektrische aansluitingen, die laag aangebracht waren op de muren, in aanraking gekomen met water, wat ook weer voor kortsluiting zorgde. Door deze watervloed zijn ook verschillende computers kapot gegaan. Deze ramp voltrok zich in slecht enkele minuten, er was geen redden aan.
Zelfs de auto van Henny heeft voor de helft onder water gestaan! Eigenlijk was de wagen onherstelbaar beschadigd, maar door de armoede, zijn de mensen hier wel heel vindingrijk, en is dus de auto uiteindelijk toch weer gerepareerd.
 | Uiteindelijk was er een ontmoeting met de studenten. Toen we het klaslokaal binnen-kwamen gingen ze allemaal staan! Waar zie je dat respect nog in Nederland? Later zou er nog een persoonlijke kennismaking met de studenten plaatsvinden, want we hadden nog veertien dagen voor de boeg. Ik kom hier later nog op terug. |
Schriftelijk Bijbelonderwijs
Ook mochten we kennis maken met Ajub, de broer van Liaquat. Hij is een van de mensen die er voor zorgt dat Moslims met het evangelie kunnen kennismaken via schriftelijke Bijbelstudiecursussen.
Er gaan werkelijk duizenden Bijbelstudies de deur uit. Naar mensen die kennis willen maken met het evangelie. Inmiddels heb ik wel gezien dat het evangelie springlevend is in Pakistan.
Het verkeer, echt een ramp!
Nu heb ik nog niet zo veel verteld over het verkeer. Alleen dat het levensgevaarlijk is. Ik zal het proberen uit te leggen. Lahore is een stad met 7 miljoen inwoners. En het lijkt alsof deze mensen allemaal tegelijk op de weg zijn! Riksja’s met grote stinkende rookwolken, gekleurde bussen met open ramen, auto’s, de ene wat nieuwer dan de ander. Dan die ezelwagentjes, de arme dieren die door sommige menners worden geslagen om toch maar wat harder te lopen! Overal waar je kijkt mensen en nog eens mensen die niets begrijpen van verkeersregels.
 | Het is werkelijk een ramp! Als je van deze verschillende gegevens een hutspot zou maken, dan omschrijft dat het verkeer in Lahore. Het leven is hier niet echt duur, althans voor Nederlandse begrippen, zo zijn kleding en schoenen voor ons goed betaalbaar. Twee overhemden en 2 stropdassen voor 950 roepies, dat is nog geen € 10,00. |
Op bezoek bij een Pakistaanse familie
Vanavond gaan we met zijn allen naar een familie uit de gemeente van Liaquat. Zij vertrekt met de kinderen aanstaande vrijdag naar Milaan, waar haar man al verblijft en een baantje gevonden heeft. Eigenlijk is dit een triest gegeven.
Veel mensen ontvluchten de armoede en de sociale onrust in het land. Als de Pakistaanse mensen de kans zouden krijgen, vertrekt men liever vandaag dan morgen naar het buitenland, om daar een nieuwe toekomst op te bouwen.
Alleen overschatten ze de zogenaamde rijkdom van Europa en vaak spreken ze alleen maar een beetje Engels, andere buitenlandse talen zijn onbekend.
Helaas zijn deze mensen gedoemd om schoonmaakwerk te verrichten in het ‘nieuwe vaderland’, om dan pas te ervaren dat het Pakistaanse opleidingsniveau niet op die van het westen aansluit.Ook hebben ze geen netwerk van kennissen of familieleden die hen zouden kunnen opvangen.Of een gemeente met gelijkgestemde broeders en zusters. Dan zouden ze daar tenminste met hun vragen en twijfels, die ze zeker zullen hebben, terecht kunnen.Het is dus niet denkbeeldig dat zij uiteindelijk in de anonimiteit verdwijnen. Ook het westen zit immers niet direct op deze mensen te wachten.
Een ander probleem is, dat het vaak broeders en zusters zijn, die een taak of een ambt in de gemeente hebben. Zo ondervindt dus de gemeente waar Liaquat voorganger is ook indirect de problemen. De ‘vacatures’, die zo in de gemeente ontstaan, kunnen niet zo gauw opgevuld worden. Dat valt niet altijd mee. Helaas gebeurt dit vrij veel. Ergens geeft dit een bepaalde ontwrichting in het geestelijke werk omdat veel goedgeschoolde christenen weg gaan, daarbij de arme en minder goedopgeleide christenen achterlatende.
Wat Pakistan eigenlijk nodig heeft zijn christenen die academisch geschoold zijn en het als hun taak zien in hun land te blijven om dan misschien door te kunnen groeien naar bestuurlijke taken op regeringsniveau. Laten we bidden voor de christenen in Pakistan, dat zij visie en geld krijgen om te studeren, maar ook dat ze de kansen krijgen om hoge bestuurlijke taken te vervullen.
Hoewel ik deze dingen zo overdacht was het toch een vrolijk samenzijn. Met veel eten en drinken. En bovenal een buitentemperatuur waar ze in Nederland jaloers op zouden worden in oktober!
Onze eerste dienst in de gemeente Lahore
Het is zondag en betekent dat we ons klaar maken voor de dienst. Het was een bijzondere ervaring om de Heer groot te maken met mensen die niet dezelfde taal spreken! We mochten de liefde van God ervaren! Tijdens de dienst werd ons een bloemenkrans omgedaan, dit als blijk van waardering voor de gasten.
 Samenkomst Pinkstergemeente Lahore | Na de zangdienst mocht ik de prediking verzorgen, een bijzondere ervaring. Liaquat vertaalde vanuit het Engels naar Urdu, dat ging prima. Na de prediking kreeg ik gelegenheid met mensen te praten en te bidden. Veel mensen komen voor gebed om genezing. Wij zijn gewend naar de dokter te gaan als we ziek zijn, maar de broeders en zusters in Pakistan zijn zo arm, dat ze ook voor hun lichamelijk welzijn volkomen afhankelijk zijn van Goddelijke genezing. |
De Heer beantwoordt het gebed niet zelden! Goddelijke genezing heeft in de gemeente een belangrijke plaats, door nood gedreven, zou je kunnen zeggen.Heel inspirerend waren de jongeren van de gemeente. Vooral jonge vrouwen tonen zich erg actief en betrokken! Je ervaart duidelijk dat ze een hechte persoonlijke relatie met Jezus hebben.
 | Voor een ontmoeting na de dienst waren we uitgenodigd bij pastor Morris en zijn vrouw Hij is een jonge voorganger die met groot enthousiasme de gemeente leidt. U ziet hem hier met vrouw en kinderen op de binnenplaats van de kerk. Je ziet relatief veel jonge voorgangers die vol passie het werk doen! |
In Pakistan is het nog een eer om voorganger te zijn. Helaas willen jonge mensen, in Nederland, het ambt van voorganger niet meer aanvaarden. De gedachte dat het ‘voorganger zijn’ een eer is, is helaas voorbij, gezien de vele gemeentes die een voorganger zoeken.
Stroomstoring
Thuis aangekomen werden we opeens geconfronteerd met een nieuw fenomeen... stroomstoring! U zult begrijpen, dat als er geen stroom is, je geen airco en geen ventilator kan gebruiken, maar ook geen computer! Je kunt zo maar onderbroken worden in je werkzaamheden door stroomuitval! Er gaat veel tijd verloren, omdat je niets kan doen.
Ook de warmte in huis neemt dan toe. Tijdens zo’n stroomstoring is het overal erg warm en klam. Later begrepen we, dat deze stroomonderbrekingen momenteel bij het dagelijkse leven horen, dag en nacht.
Als je jezelf dan realiseert dat het zomers gemakkelijk tussen de 45 en 50 graden kan worden, dan begrijpt je dat stroomvoorziening een absolute prioriteit heeft. Ook de elektrische apparatuur heeft er onder te lijden. Wat te denken van de koelkast, deze wordt telkens afgesloten van stroom! Geen stroom, ook geen koeling, geen koeling, bedorven etenswaren, maar ook geen koele drankjes etc.
Daarom heeft dit voor mij persoonlijk prioriteit gekregen. De stroomvoorziening moet gewoon goed zijn. De basisbehoeften dienen veilig gesteld te worden tegen stroomstoringen. Nu is dit vrij eenvoudig te realiseren d.m.v. een aggregaat! (Inmiddels heeft de gemeente in Rotterdam een bedrag geschonken om een aggregaat aan te schaffen).
Op bezoek bij een jonge gemeente
Vanavond gaan we naar een gemeente die gesticht is door een gemeentelid van Liaquat. Deze broeder was met 3 zusters van ± 20 jaar het werk begonnen. De gemeente is nu gegroeid tot zeker honderd mensen. En dit in een land waar moslims regeren.
Ik mocht zien hoe jongetjes van een jaar of acht, hun handen richting de hemel ophieven om zich opnieuw toe te wijden aan Jezus.
Op zich is het natuurlijk bijzonder dat gemeenteleden zo een gemeente beginnen! Alles ging ook nog eens in goede harmonie! Hij woont zeker 1½ uur rijden van de gemeente in Lahore. Pendelen was niet langer een optie en dus kreeg hij het verlangen om een gemeente te beginnen in het dorpje waar hij woont.
Nu is het dorp bijna letterlijk gebouwd op een vuilnisbelt, zo ongelofelijk vies en smerig alles was. Vlak voor de deur liep een open riool. Het was niet mogelijk hier met een gewone auto te komen, daarom bezochten we deze gemeente met een landrover. Ook dit is een onderdeel van het werk van F.G.A. De gemeenten die ik tot nu toe heb bezocht zijn krachtige gemeenten, waar Gods Geest op wonderlijke wijze tot zijn recht komt. |  |
Les geven op de Bijbelschool
Ook vandaag is het erg warm. Ik denk zo’n 35 a 36 graden, het probleem is dat de luchtvochtigheid heel hoog is, wat het nog onaangenamer maakt. Bij alles stroomt het zweet langs je rug. Je hebt de neiging om de hele dag onder douche te staan en om zo min mogelijk te doen. Maar dat is uiteraard geen optie, want we zijn hier duidelijk met een missie. Wij willen namens de gemeente kennis maken met het werk van Henny en Liaquat.
 | Vanmorgen mocht ik les geven op de Bijbelschool. Het was een heel bijzondere ervaring om alles in het Engels te moeten doen. En werkelijk een voorrecht om aan deze jonge mensen les te geven! Voor mij een unieke kans om ervaring op te doen. Er is een honger naar het Woord van God. En ondanks de warmte en de stroomuitval bleef men goed bij de les! |
De volgende dag, na eerst de rit naar de Bijbelschool opgedragen te hebben, vertrokken we rond kwart voor tien om een paar lessen te geven. Het derde uur heb ik de studenten vrij gegeven om huiswerk te maken. Ze kregen de opdracht om een map van Klein-Azië te maken en daarin alle zeven gemeenten van de ‘Openbaring’ met de specifieke kenmerken aan te geven.
Het was een gezegende morgen. Een jonge afgestudeerde broeder zorgde voor de vertaling. Een fijne jongeman die open stond voor de leiding van de heilige Geest.
Hij bracht Willem en mij weer naar huis in een klein gammel busje zonder airco! Dat was een avontuur. De middag is meestal om wat te rusten en als de stroom niet uitvalt, even te ontsnappen aan de niet aflatende hitte.
Ongeveer om zes uur in de namiddag zijn we naar een meisjesbidstond geweest. Jonge vrouwen van verschillende leeftijden komen bijeen om te bidden. Ruth, een jonge zuster, was kort geleden met deze bidstonden begonnen, die specifiek bedoeld zijn voor meisjes en jonge vrouwen. Zij vroeg mij om op de komende vrouwenbidstond iets te delen uit het Woord van God, een bijzondere ervaring.
Suikerfeest
Vandaag is de eerste dag van ‘Eid’, zo noemen ze in Pakistan het suikerfeest. Het dagelijkse leven ligt plat en het verkeer is verbazingwekkend rustig. Vanmorgen zijn we met Liaquat naar het echte Lahore gegaan, de binnenstad, het oude gedeelte.
Ongelooflijk hoeveel winkeltjes en kraampjes er staan, nu waren er vanwege ‘Eid’ een heleboel gesloten, anders was er geen doorkomen aan. Ook hebben we een oude vesting bezocht uit de 16e eeuw. Indrukwekkend hoe men dergelijke bouwwerken tot stand bracht met de beperkte middelen van die tijd.
Het was er snoeiheet en het was dan ook rondkijken en daarna snel de schaduw opzoeken. Lahore is een universiteitsstad die voorziet in bijna alle studierichtingen. Het voordeel van het Suikerfeest was dat de stroom niet uitviel en dat ik kon genieten van de airco.
Jongensinternaat in Faisalabad
De volgende dag vertrokken we richting Faisalabad, dat ongeveer twee uur rijden is vanaf Lahore. Ik zie daar echt naar uit, omdat je dan ook wat meer ziet dan alleen de stad Lahore.
In Faisalabad zullen we een jongensinternaat bezoeken en daar ook overnachten. Eerlijk gezegd zie ik daar wel tegenop, ze hebben geen airco en er schijnt Malaria en Denque (Knokkelkoorts) voor te komen. Kortom het kan nog interessant worden...
Om 13.00 uur werden we opgehaald door Robert, een van de chauffeurs van de F.G.A., de organisatie waar de Bijbelschool aan verbonden is...
De weg naar Faisalabad voldeed aan Europese normen, een goed onderhouden autosnelweg. Zo rond kwart over vier arriveerden we bij het jongensinternaat. De jongens dromden om ons heen om toch maar even aangeraakt te worden. Wanhopig op zoek naar aandacht en geborgenheid. Dus ook nu weer volop handen schudden, of een aai over de kruinen van de jongens. Glunderende oogjes en een brede lach. Wat is er weinig voor nodig om deze kinderen gelukkig te maken!
De mensen die hier werken doen er echt van alles aan om deze kinderen een gelukkig bestaan te geven, echt alle lof voor wat zij hier doen!! Zowel in de jongens als het meisjes internaat heerst een liefdevolle sfeer. Ergens is het ook een zelfregulerend systeem, de oudere kinderen zorgen voor de jongere. Zoals het verzorgen van de was, strijken, uniform klaarleggen voor school en als ze verdrietig zijn troosten.
 Directeur van jongensinternaat met gezin |  Glunderend op de foto |
We werden gastvrij ontvangen door ongeveer 52 jongens, die ons allemaal tegelijk de hand wilden schudden. Want een blanke man is wel heel bijzonder, die moet je wel even aanraken.
 | Op bezoek bij familie Barnabas Na een rondleiding gingen we op bezoek bij broeder Barnabas een jonge man, die net vader is geworden van een dochtertje die heerlijk lag te slapen voor een enorm grote ventilator. De gastvrijheid is overweldigend. Met het weinige wat deze mensen hebben proberen ze toch je thuis te laten voelen. |
Samenkomst met broeder Barnabas
Na een uitgebreide maaltijd gingen we op weg naar een dienst ergens in een klein gehuchtje.
Tussen de buffels, geiten en ezels moesten we onze weg zien te vinden. Ook hier stroomde de riolering door de straten. Ik probeer nu wel een beeld te schetsen van de plaats, maar de geur en de klamme hitte kan ik niet uitleggen, want dat moet je gewoon ruiken en voelen. En dan de mensen die op een houten frame, waardoor touwen zijn gespannen, de nacht proberen door te brengen.
Uit het ene huisje hoorde je mensen praten, uit een ander huisje galmde een televisie of muziek. En het was pikkedonker en zo liepen we met een groepje mensen naar de plaats van samenkomst. Gelukkig heeft Henny meestal een zaklantaren bij zich voor noodgevallen. Ik vroeg me af waar in dit stukje ‘niemandsland’ een gemeente kon zijn?
Om dan ineens door luid galmende luidsprekers erop gewezen te worden dat hier iets aan het gebeuren is. En wat schetst mijn verbazing? In een zaaltje van 10 bij 15 meter zitten zo’n 150 a 160 mensen en buiten ook nog eens zo’n 60 a 70 mensen. In het zaaltje zitten ze bijeen als haringen in een ton.Voorzichtig probeerden wij ons een weg te banen naar het podium. Te midden van dit alles waren enkele jonge broeders aan het filmen met een enorme bouwlamp die ook weer veel warmte gaf.
 | Vrouwen zitten apart van de mannen in de samenkomst. De temperatuur was onbe-schrijfelijk. Zuster Carla viel bijna flauw! Tijdens de prediking stroomde het zweet van Liaquat’ lichaam. Het druppelde letterlijk van zijn ellebogen op de grond. Toch kwamen er velen tot geloof of wijden zich opnieuw toe aan Jezus. Kinderen van 7 a 8 jaar zaten muisstil in de dienst aandachtig te luisteren naar de prediking |
Geweldig om te zien hoe God werkt in de harten van de kinderen. Geen zondagschool, gewoon in de dienst luisteren naar de prediking.
Na afloop zijn er altijd de verplichte bezoeken af te leggen bij verschillende voorgangers die daar in de buurt wonen. Liaquat is een geziene gast en moet overal even zijn gezicht laten zien. Maar wat een enorme armoede.
We werden vrijwel altijd ontvangen in de slaapkamer van de voorganger en zijn vrouw. Van privacy hebben ze nog nooit gehoord, iedereen loopt hier naar binnen!
Vaak zijn de kamers niet meer dan opgeknapte stallen! Dit zeg ik met respect, want de mensen hebben gewoon niet meer!
Deze broeder Barnabas, die verantwoordelijk is voor 4 verschillende gemeenten heeft niet eens een brommer. Ik heb het echt op mijn hart om deze broeder te helpen. (Tijdens het schrijven van dit verslag is al voorzien in deze nood door hulp vanuit onze gemeente. Een bromfiets voor broeder Barnabas! (Alle dank aan de gulle gevers!)
In de dienst bij broeder Petrus
De volgende dag maken we ons klaar om naar de gemeente te gaan waar br. Petrus voorgaat.
Daar aangekomen worden we zeer vriendelijk onthaald. Telkens als we een samenkomst bezoeken worden we volgehangen met slingers of bloemen. Het is hun manier om te laten zien dat ze blij zijn met gasten. In deze dienst, waar ongeveer 200 a 250 mensen bij elkaar kwamen, mocht ik het Woord brengen.
Het is een erg levendige gemeente en ook hier zaten de kinderen gewoon in de dienst en zijn erg betrokken bij het geheel. Na de dienst werden we uitgenodigd om uitgebreid te gaan eten bij broeder en zuster Petrus. Tijdens het eten luisterden we naar de getuigenissen over pioniers, die het fundament hebben gelegd voor dat wat God nu doet. De vader van de voorganger, waar we op bezoek waren was een echte Pinksterman.
God deed zulke geweldige dingen door hem heen, dat deze man bijna te vergelijken was met een van de oudtestamentische profeten. God deed bijzondere wonderen en tekenen op zijn gebed.
Geen grootspraak of ook maar enige vorm van arrogant gedrag. Je proefde nederigheid en een volkomen onderworpen leven aan Jezus.Tijdens mijn verblijf in Pakistan heb ik vaak gedacht: ”Wat heb ik deze mensen te vertellen, want zij kunnen mij nog zo ontzettend veel leren als het om geloof gaat”. Europa kan nog zoveel leren van deze eenvoudig mannen en vrouwen van God!
 | De rest van de middag was gepland om diverse voorgangers op te zoeken. Om nog maar weer eens op het gevaar gewezen te worden in wat voor land je bent, kwam duidelijk naar voren toen een broer van de voorganger zei, dat hij de auto goed in de gaten had gehouden. Hij hoorde van plannen om een bom te plaatsen onder de auto, omdat wij met elkaar deze gemeente bezochten! |
Als ik zie hoe christenen hier omgaan met reële gevaren, dan zeg ik maar niets meer, want het blijft uiteindelijk een vertrouwen in de Here Jezus. Het gebedsleven neemt een belangrijke plaats in, maar wij in Nederland mogen hen niet vergeten! Christenen hebben het hier niet gemakkelijk, ze zijn veroordeeld tot schoonmaakwerk, straatvegen en andere baantjes waar moslims hun neus voor optrekken. Zo rond 22.30 uur zijn we vertrokken van het kindertehuis!
Verjaardag van Henny
Zes oktober. Henny is vandaag jarig, hiep hiep hoera. We werden om 10 uur verwacht op de Technische school waar een gezondheidscentrum voor meisjes werd geopend. Heel bijzonder hoe van een bedompte kelder iets moois gemaakt werd. De meisjes, die hier komen zijn in de maatschappij vaak kansloos. Juist voor hen dreigt uitbuiting en misbruik.
Er was mij gevraagd om enkele woorden te spreken uit de Bijbel. Een bijzonder voorrecht. Ik stond stil bij een gedeelte uit Exodus 1, dat spreekt over twee heel dappere vrouwen namelijk, Sifra en Phua, twee vroedvrouwen uit het Joodse volk. Ze gingen door met hun werk en hielden meer rekening met God dan met de Farao.
Na de overdenking, die vertaald werd door Liaquat, gingen we over tot het verorberen van heerlijke versnaperingen. Ook kregen wij een uitgebreide rondleiding, alles werd haarfijn uitgelegd. Hoewel alles ongelooflijk simpel is opgezet, ziet men toch kans om deze meisjes in 18 maanden klaar te stomen voor de grote wereld.
Ze worden dan gezondheidsmedewerkers, die mensen in de dorpen kunnen instrueren op vele gebieden: Zoals hoe hygiënisch te koken, kinderen en baby’s te verzorgen en natuurlijk ook over de nodige persoonlijke hygiëne.
Na afloop gingen we terug naar de Bijbelschool voor een kopje koffie. De mensen zijn erg gastvrij, aardig en geïnteresseerd. Woorden schieten soms tekort.
 | ’s Avonds kreeg Henny bezoek van twee zendelingen. Een van de zendelingen kwam uit Zweden en de andere uit Noorwegen. De Zweedse zendelinge werkt al heel veel jaren in Pakistan. Het bleek dat zij Liaquat al vanaf zijn tienerjaren kende! Zij heeft de verantwoordelijkheid over het meisjes internaat en ze geeft les op de Bijbelschool. |
De Noorse zendelinge is later naar Pakistan gekomen om te helpen. Uiteraard hebben ze veel steun aan elkaar, beide vrouwen zijn niet getrouwd. Ik heb respect voor hoe zij zich handhaven in zo’n mannen cultuur als Pakistan!
Ook een Engels echtpaar Helen en Michael Boot waren aanwezig. Dit echtpaar woont boven Henny en Liaquat en delen samen het huis en delen de huur, wat natuurlijk geweldig helpt in de financiën.
Het was een gezellige tijd, waarin ik mocht luisteren hoe het werk eigenlijk door Zweden is opgezet. Zweden was altijd actief in India, maar na de tweedeling van India, kwam het accent op Pakistan te liggen. Daaruit is ook het werk van F.G.A. ontstaan, een groot en veelzijdig werk waarbij honderdtallen studenten zijn afgestudeerd van de Bijbelschool en ook weer kerken hebben gesticht. Alleen al in Lahore zijn 27 F.G.A. gemeenten, met F.G.A. voorgangers. Dit werk verdient echt onze steun, meer dan ooit.
Weer zonder stroom!
Het fenomeen stroomstoring wordt nu wel erg vervelend, want zonder ventilatie of airco kan je niets doen of het zweet loopt langs je lichaam. Je blijft douchen! Natuurlijk is dit voor Henny en Liaquat ook erg ongemakkelijk, want je moet er voortdurend rekening mee houden. Ook met je computer, de koelkast die iedere keer uitgaat, voedsel bederf, of als je tv kijkt!
Voor mij als verwende Nederlander is dit gewoon bizar, maar ja, wij zijn ook wel erg verwend. Daarom wil ik met de oudsten en de gemeente overleggen of er een generator gekocht kan worden, die op zijn minst de koelkast, ventilator en een airco aan de gang kan houden. (In januari konden we vanuit de gemeente geld overmaken voor een aggregaat).
Op bezoek bij de familie van Liaquat
’s Avonds zijn we naar Liaquat`s’ moeder, broer en zus geweest. Ze wonen in een buurt, die echt ons voorstellingsvermogen te boven gaat. Wát een armoede en een verkeersdrukte. File? Hoezo file? In Pakistan zijn files, die helemaal vaststaan en waar men niet meer voor of achteruit kan. Nederlanders moeten maar eens een poosje naar Lahore om dan vast te stellen hoe gestructureerd onze files zijn!
 | Het was erg leuk om kennis te maken met de familie van Liaquat`s Heel aardige mensen en erg gastvrij. Altijd maar eten en nog eens eten. Ik dacht dat ik het gewend was maar hier is het een belangrijk samenbindend onderdeel van de cultuur. |
Feestelijke ontmoeting op de Bijbelschool
Vanmorgen hebben we een afspraak op de Bijbelschool. De staf heeft eenmaal in de week een gezamenlijke bidstond. Aan mij de eer iets te delen uit Gods’ Woord. Na een fijne tijd van gebed, werden we in de klas verwacht.
De staf en studenten hadden stiekem iets bekokstoofd. Michael de onderdirecteur van de Bijbelschool nam ons mee naar de klas waar de studenten al ijverig aan het zingen waren. Het zijn hele lieve jonge mensen, met een hart dat brandt voor het Evangelie.
Henny was eerst aan de beurt. Ze waren haar verjaardag niet vergeten; ze zijn erg blij me Henny en Liaquat. Daarna was het mijn beurt, ze bedankten voor het onderwijs en als blijk van waardering kreeg ik een typisch Pakistaanse karaf aangeboden. Dit had ik niet verwacht, want ik vond het al een eer om les te geven.
Na mij waren zr. Carla en br. Willem aan de beurt. De studenten en de staf vonden het heel fijn dat ze beide de moeite hadden genomen om naar Pakistan te komen. Ze kregen een met de hand bewerkt schilderij aangeboden met paarden, wat wel van koper leek.Daarna werden er twee taarten binnengebracht die onder de aanwezigen werd verdeeld. Zo lief en zorgzaam. Er is veel respect voor de leraren en de staf. Als ik het lokaal binnenkwam, gingen ze allemaal staan om te groeten. Je voelde je gewoon opgelaten en kreeg er een kleur van.Na de taart ging ieder zijns weegs, wij gingen met Henny mee naar huis om te eten. Wat het eten op straat betreft, moet je heel goed opletten want je hebt snel voedselvergiftiging.
 | In de avond hadden we om zeven uur bidstond bij Michael en Helen Boot. We waren met ongeveer 20 mensen en hadden een geweldige tijd met elkaar waarin we de Heer mochten zoeken. Zo rond tien uur was het afgelopen en werden de studenten weer met een minibus naar de Bijbelschool teruggebracht. |
De laatste dag al weer!
Op de laatste dag van ons verblijf, voedselvergiftiging! Last van buikloop, juist nu we vanavond weer naar huis gaan. We waren vijftien dagen in Pakistan en de tijd is omgevlogen. Eerlijkheid gebied te zeggen, dat ik de laatste warme nachten naar huis verlangde. Ik verlangde naar de koele Hollandse nachten, waarin je niet bezweet wakker wordt omdat de stroom uitvalt. Maar toch zijn het bijzaken en dat realiseer ik me heel goed.
De laatste middag gingen we nog naar een typisch Pakistaanse bruiloft. Dit kunnen we nog net op de valreep meemaken.Inmiddels zijn we aan het pakken en proberen alles zo goed en zo kwaad mee te nemen naar Nederland. We reizen via Bangkok!! Een enorme omweg, omdat Lufthansa besloot niet meer naar Lahore te vliegen daar het nu te gevaarlijk is. We vliegen met Thaiair. Alleen het laatste stukje Frankfurt-Amsterdam vliegen we met Lufthansa. Nadat Henny en Christopher ons op het vliegveld hadden afgezet begon de thuisreis.
Terugblik
We mogen terugzien op een gezegende en bijzondere kennismaking met het werk van Henny en Liaquat. God heeft mijn ogen geopend als het gaat om de gemeente in Pakistan. Een gemeente die krachtig en in beweging is. God doet geweldige dingen. In de twee weken dat ik daar was heb ik verschillende mensen tot geloof zien komen.
Ik ben God dankbaar dat de gemeente mij de kans gaf om nader kennis te maken met het zendingswerk. En het is een unieke kans geweest om zoveel verschillende mensen te ontmoeten, om iets van de cultuur te proeven en kennis te maken met Pakistan. Dit werk verdient absoluut onze steun en we zullen er van alles aan doen, binnen ons vermogen, om het zendingswerk te ondersteunen.
Toch is het ook een kwetsbare gemeente, omdat christenen over het algemeen erg arm zijn en tot de laagste bevolkingsgroep behoren. De dreiging voor de gemeente is het rijke westen, de mensen zijn gevoelig voor een beter bestaan in Europa. Maar het is Gods werk. Hij weet wat de gemeente in Pakistan nodig heeft.
Ik wil u dan ook vragen om dit zendingswerk in Pakistan
in uw gebeden te blijven gedenken
Wilt u dit werk ook financieel steunen?
Click dan door naar de pagina: Info Nederland