Een wanhopige sprong in het duister...
Zo maar een berichtje in de krant
In een Pakistaans nieuwsblad las ik onlangs een kort berichtje, dat een jonge vrouw zich met haar twee zoontjes op de spoorbaan voor de trein had geworpen en alle drie waren omgekomen.
Een dergelijke gebeurtenis haalt zeker niet de voorpagina van de krant en is ook niet direct voer voor de nieuwslezer.
Een wanhopige vrouw, een van de velen, het is niet anders. Who cares...
Geboren en opgegroeid in Pakistan intrigeerde dit berichtje mij en ik dacht aan haar vele zusters in Pakistan, die in allerlei wanhopige toestanden verkeren wat soms kan uitlopen op een wanhopige sprong in het duister.
Ik trachtte mij te verplaatsen in de situatie van deze ongelukkige vrouw en zou u willen uitnodigen om met mij mee te gaan in een denkbeeldige trip naar de stad Lahore en u zo maar even wat ogenblikken te verplaatsen in het leven van een doorsnee Pakistaanse vrouw.
Lahori vrouw op de markt
De markt is overvol en voetje voor voetje schuifelt men langs de kramen. Een tafereeltje zoals je overal ter wereld in een miljoenenstad kan tegenkomen. Maar dan wordt mijn aandacht getrokken door een vrouw met twee kinderen bij zich, een op de arm en de ander aan de hand. Ze kijkt wat treurig en na een blik in elke kraam loopt ze weer teleurgesteld door.
Weet je wat, we noemen haar Rubina en zullen we eens proberen ons met haar te identificeren?
Stel je maar eens voor: Je bent een moeder van 5 kinderen, je naam is Rubina en je loopt over de markt met je twee jongste kinderen zoekend naar wat rijst en linzen voor het avondeten. Je stopt bij elke kraam, maar je moet blijven lopen omdat er niets meer te koop is...
Je man heeft een vaste baan als lasser, maar sinds een jaar vecht hij om het hoofd boven water te houden en genoeg geld te verdienen om het dagelijks voedsel te kopen. Om te overleven heb je geld moeten lenen van je familie en nu zijn de schulden zo hoog opgelopen, dat je niet gelooft het ooit terug te kunnen betalen. Je denkt aan je zuster in dezelfde benarde positie en hoe haar schoonfamilie heeft gedreigd haar de straat op te gooien als zij haar schulden niet betaalt.
 | Je bent bang dat dit ook jou en je kinderen kan gebeuren als de schuldeisers aan je deur komen rammelen. Je woont met je man en vijf kinderen in een gemeenschappelijk familiehuis. Dit betekent dat je woont in het huis bij je schoonouders, tezamen met de andere broers en hun vrouwen en kinderen en eventueel nog ongetrouwde zusters. Je schoonmoeder bestuurt het huis als een tiran en behandelt je als haar persoonlijke slavin. |
Je dagelijkse bezigheden bestaan uit koken, schoonmaken van het huis, wassen, strijken, boodschappen doen, zorg voor de kinderen en je man gelukkig te maken...
Je leven thuis is zo ontmoedigend en deprimerend, dat je elk uur van de dag in angst leeft. Je dagelijkse trip naar de markt was gewoonlijk wel even een verlichting omdat je dan tenminste even een uurtje kon ontsnappen aan het kritische oog van je schoonmoeder. Maar deze dag wil het niet zo lukken; er is zoveel dat je bezig houdt. En het zou allemaal zo veel beter worden...
Dan schrik je plotseling op. Een luide stem schalt via de luidspreker over de markt. Een campagnewagen van de PML-N voert actie voor de komende tussenverkiezingen en je schrikt op. Herinneringen schieten door je heen de van de vele beloften van regerings-candidaten terwijl zij hun campagnes voerden voor de laatste nationale verkiezingen. Op 18 februari 2008 koos je voor de grootste partij in de Punjab. |  |
Hun doelstelling was immers om veranderingen ten goede te brengen in voedsel- en energie-inflatie en de invloed van het fundamentalisme te beteugelen. Natuurlijk geloofde je als loyale Punjabi alleen in de Punjabi partij, want een buitenstaander kun je nooit vertrouwen, vooral omdat een Sindhi vrouw in het verleden ook al gefaald had. Tenminste dat is wat je man altijd zegt...
Maar wat weet hij er nu werkelijk van, denk je bij jezelf. Het is al weer drie maanden geleden en nog steeds is er groot gebrek aan de dagelijkse levensbehoeften en de prijzen stijgen nog steeds. Je huis heeft 7 uur per dag geen elektriciteit en je voelt je beroofd van de verwachting van betere tijden, die zouden aanbreken.
De kranten vertellen verhalen over zelfmoordaanslagen in de hoofdstad, uitgebreide berichten over politieke ruzies over rechters, die weer in ere hersteld worden.
Maar wie maakt zich druk over wat jij dacht te bereiken met je stem bij de verkiezingen? Je vraagt je verder af, wat zij daar nu werkelijk doen in de hoofdstad. Je lacht wat spottend, omdat je altijd al wel hebt geweten, dat niemand zich om jou bekommert.
Nu weet je het wel helemaal zeker. In deze wereld is er niemand die zich bekommert om een ongeletterde vrouw met 5 kinderen. Je moest altijd voor jezelf zorgen om van dag tot dag te overleven. Zo sta je dan aan het eind van de markt met je jongste kind op je arm en je voelt je ontmoedigd, verbijsterd en verloren.
| De markt in Lahore eindigt bij een spoorbaan en dat is precies waar je staat. Vanuit een ooghoek zie je nog net hoe een locomotief toeterend nadert en in je eerste reactie grijp je je andere zoontje bij de arm om vlug weg te springen. Maar, dán in een fractie van een seconde verandert alles in je en spring je met je kinderen juist voor de trein in de wanhopige verwachting, dat het leven aan de andere zijde mogelijk meer draagbaar zal zijn... |  |
Fictie?
Ja, een verhaal zoals het zo kunnen zijn.
Heel dicht bij de werkelijkheid?
Ja! Talloze gezinnen in Pakistan worden dagelijks met hun neus zo op de feiten gedrukt van een schrijnend gebrek aan de elementaire levensbehoeften voor hun kinderen, dat een wanhopige sprong in het duister nog de enige uitweg schijnt.
Richard Qaiser
Reactie van de internetpastor
Zo uit het leven gegrepen. Bovengenoemd verhaal is aan te vullen met talloze al of niet uitgewerkte verhalen, die zo uit het dagelijkse leven kunnen worden verkregen. Verhalen van wanhoop, armoede, verdrukking en discriminatie, maar bovenal van geestelijke armoede...
Wat ben ik dan dankbaar voor het werk dat Liaquat en Henny Qaiser al zo vele jaren in Pakistan mogen doen vanuit Lahore. Samen met een team van toegewijde mannen en vrouwen brengen zij het evangelie van Jezus Christus dicht bij de mensen en zo zijn er al vele verhalen van wanhoop veranderd in verhalen van hoop, van nieuw leven en van een nieuwe toekomst.
Vrouwenbijeenkomsten in Lahore met onderwijs in seminars
Op andere delen van deze website kunt u lezen hoe dat in de praktijk werkt en we zijn dankbaar dat we vanuit Nederland aan dit werk ook deel mogen hebben. Uiteraard kunnen we dit niet alleen en zien dan ook steeds met verwachting uit naar partners, die ons hierin willen steunen...